Johanna Krumin, Markus Zugehör

Johanna Krumin

Mikis Theodorakis o płycie Echowand:
“Johanna śpiewa tu tak, że po prostu trzeba jej słuchać. Być bliżej mnie, jako muzyka, już dać sie nie da.”
(Blog Ateńczyka Asterisa Kutulasa asti-blog.de 29.07.2015)

Johanna Krumin studiowała śpiew oraz muzykę kościelną u prof. Renate Krahmer i Julii Varady w Akademii Muzycznej “Hans Eisler” w Berlinie, swoim rodzinnym mieście. Jej wykształcenie uzupełniły kursy mistrzowskie u Reinera Goldberga i Marianne Fischer-Kupfer.

W trakcie studiów pracowała jako nauczyciel chóru i śpiewu oraz była zatrudniona w chórze kameralnym Rias w Berlinie.

W kolejnych latach dawała liczne występy m.in. na festiwalu Ruhrtriennale, na scenach wielu niemieckich teatrów, w Operze Narodowej Ułan Bator w Mongolii oraz w Operze Narodowej w Hamburgu (w zastępstwie).

Johanna Krumin wielokrotnie występowała w roli śpiewaczki koncertowej i wykonawczyni oratoriów, w tym m.in. na Festiwalu Bachowskim w Lipsku, festiwalu MDR Musiksommer, wspólnie z formacjami takimi jak: Orkiestra Kameralna z Lipska, Niemiecka Orkiestra Kameralna, lipski Gewandhaus-Oktett, chór Bach Collegium Berlin, BSO, Dom Koncertowy w Berlinie (Konzerthausorchester Berlin), poczdamska Akademia Kameralna, Nowa Filharmonia Westfalii (Neue Westfälischen Philharmonie), Pruska Orkiestra Kameralna, Niemiecka Orkiestra Filmowa Babelsberg, Słowacka Orkiestra Kameralna im. Bohdana Warhala, na różnorodnych festiwalach muzyki kameralnej w Europie, przy nagraniach koncertów radiowych oraz nagrań płytowych.

Za rolę Manon w operze Masseneta została nominowana do nagrody krytyków w kategorii najlepszej śpiewaczki młodego pokolenia.

Regularnie współpracuje przy projektach artystyczno-muzycznych z takimi partnerami jak: Parlament Niemiecki, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Niemiec, Instytut Goethego, Stadion Olimpijski w Berlinie, Phase 7 performing art, czy też jako asystentka szkoleniowa Leadership Orchestra. Jej płyta z nagraniami solo, wyprodukowana we współpracy z radiem bawarskim (Bayerischer Rundfunk) zdobyła Nagrodę Krytyków Niemieckich Schallplattenpreis, Supersonic-Award.

Od 2018 r. jest kierownikiem artystycznym festiwalu KulturSchlagLicht.

Markus Zugehör

Markus Zugehör studiował grę na waltornii, fortepianie oraz kompozycję utworów muzycznych w Wyższej Szkole Muzyki i Teatru w Lipsku oraz w Konserwatorium Muzycznym w Paryżu. Był wykładowcą w klasie kompozycji utworów muzycznych oraz korepetytorem w Wyższej Szkole Muzycznej i Teatralnej w Lipsku, na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze oraz na Uniwersytecie Sztuk w Berlinie. Pracował jako pianista w chórze kameralnym w lipskim Gewandhaus (GewandhausKammerchor Leipzig) pod kierownictwem Morten Schuldt-Jensena.

W swoim dorobku koncertowym w charakterze solisty, akompaniatora i muzyka kameralnego ma występy w Niemczech, Grecji, Szwajcarii, Hiszpanii, we Francji, w Afryce Południowej, Ameryce Północnej, Indiach, Chinach, Kanadzie oraz w Beninie (na zlecenie Instytutu Goethego). Ponadto brał udział w nagraniach radiowych i płytowych m.in. z Wergo/Bayerischer Rundfunk, Mitteldeutscher Rundfunk, MDG i TALANTON records.

Od 2016 r. pracuje jako pianista studia operowego Opery Narodowej w Berlinie.

René Hofschneider

René Hofschneider was born in Detmold and grew up in Berlin with his two brothers. He first got in touch with stage acting at the age of 15. Starting as an extra and bit player he gradually made his way at Berlin’s Municipal Theater then headed by Hans Lietzau and Boy Gobert. He was disovered by Hans Neuenfels for the role of Ottokar in his film SCHROFFENSTEIN, an adaptation of a play by Heinrich von Kleist. The film was shot near Salzburg, the same city where René later attended the Mozarteum drama school. He then played on various stages in West Germany before returning to Berlin to join the Grips Theater and tour all over the world with their famed musical LINIE 1 for five years.

René has made numerous appearances in tv features like e.g. SCENE OF THE CRIME, DOPPELTER EINSATZ, SOKO LEIPZIG, SOKO WISMAR, DANNI LOWINSKI, UNSERE FARM IN IRLAND, WILSBERG, DER DICKE, INGA LINDSTRÖM and he played lead in one of Germany’s first sitcoms, EIN JOB FÜRS LEBEN.

Since 2008, René can mostly be seen on stage. With the two plays GANZE KERLE and Mann über Bord, he is successfully touring all over Germany.

Between engagements René continues to study. At a three-year seminar with the master class of Jurij Alschitz (GITIS Moskau) he gained insight into Russian acting methods, which he enlarged upon during studies with Anatoli Wassiljew.

Next to acting René Hofschneider studied Chinese medicine and plays the bandoneon.

Mikis Theodorakis

Mikis Theodorakis urodził się 29 lipca 1925 r. na wyspie Chios. W latach 1941-44, podczas okupacji Grecji przez wojska niemieckie, włoskie i bułgarskie Theodorakis przyłączył się do ruchu oporu. W roku 1943, osiemnastoletni wówczas Theodorakis został po raz pierwszy schwytany do niewoli, gdzie następnie poddawany był torturom. W tym samym roku rozpoczął studia na kierunku kompozycji w Konserwatorium Ateńskim. Po opuszczeniu kraju przez wojska niemieckie Theodorakis włączył się do walki przeciwko interwencji Wielkiej Brytanii w Grecji i wstąpił w trakcie trwania wojny domowej (1946-49) w szeregi lewicy. Był wielokrotnie aresztowany, następnie deportowany na wyspy Ikaria i Makronissos, gdzie poddany został okrutnym torturom, cudem unikając śmierci. W latach 50-tych w Atenach jako uczeń Philoktitisa Economidisa i w Paryżu u boku Eugène Bigot i Oliviera Messiaen udało mu się ukończyć studia z wyróżnieniem. Jego dzieła symfoniczne, baletowe i muzyka teatralna regularnie wybrzmiewała w Paryżu, Londynie, Atenach i we Włoszech. Theodorakis znany jest szerszej publiczności dzięki swojej muzyce filmowej, m.in. do takich dzieł jak: “Grek Zorba”, “Z”, czy “Serpico”.

Od 1960 r. przez niemalże dwadzieścia lat artysta zajmował się prawie wyłącznie komponowaniem piosenek. Swoimi utworami, które zazwyczaj bazowały na liryce greckich poetów, wywołał w latach 60-tych rewolucję kulturową w swoim kraju. 21 kwietnia 1967 r. doszło w Grecji do wojskowego zamachu stanu przez pułkowników, który zapoczątkował dyktaturę wojskową w tym kraju zwaną juntą czarnych pułkowników. Przez cztery miesiące Theodorakis walczył jako założyciel podziemnego frontu patriotów przeciwko dyktaturze wojskowej. W sierpniu został schwytany, następnie aresztowany i torturowany, skazany na areszt domowy, zesłany do górskiej wsi Zatouny, a następnie przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Oropos. Dzięki pomocy międzynarodowego ruchu solidarności, na którego czele stali m.in. Dymitr Szostakowicz, Leonard Bernstein, Arthur Miller i Harry Belafonte Mikis Theodorakis został uwolniony i w 1970 r. wyemigrował z kraju. Na wygnaniu nadal walczył, wykorzystując przekaz swoich pieśni i oratoriów o upadek najeźdźców. Na całym świecie dał wiele koncertów, które były symbolem jego walki o demokrację w swoim kraju. Stał się dzięki temu międzynarodowym symbolem stawiania oporu dyktaturze. W 1974 r. po upadku dyktatury kompozytor wrócił do kraju i mocno zaangażował się w sprawy polityczne. Włączył się głównie w pracę nad odnowieniem systemu oświaty i kultury oraz o pojednanie między Grekami a Turkami. Pod koniec lat 70-tych jego twórczość skoncentrowała się na komponowaniu dzieł symfonicznych, czego owocem było ukończenie w latach 1984-2000 pięciu oper. W dorobku artystycznym Theodorakisa obok oper znajduje się około tysiąca pieśni, liczne kantaty, dzieła muzyki kościelnej, utwory kameralne, koncerty fortepianowe, oratoria oraz pięć symfonii.